Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΑΡΑΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ ΠΕΙΡΑΤΗΣ.
Το μυρμήγκι πειρατής ξύπνησε και ξεκίνησε για το λιμάνι.
Όταν χτύπησε το κινητό του είχε ήδη μεσημεριάσει. Στην οθόνη του
κινητού εμφανίστηκε το όνομα που τόσο καιρό περίμενε να δει …Μεθιρέλα..
(Στην αρχαία Σουηδία, πριν καν εμφανιστούν τα μαύρα και τα κόκκινα μυρμήγκια
υπήρχε η φυλή των ξανθομυρμήγκων. Εκλεπτυσμένος λαός, με λεπτά χαρακτηριστικά και απ’ ότι ισχυρίζονται οι μελετητές των μυρμηγκιών σήμερα, έτη φωτός μπροστά στις υπόγειες τεχνολογίες.
Η φυλή των ξανθομυρμήγκων λοιπόν, λάτρευε την Μεθιρέλα που ήταν η θεά της ατυχίας (φτουυυυ μου έπεσε το σταφύλι..) και η οποία, κατά τα όσα έχουν γραφεί σε πάπυρους που βρέθηκαν στην εποχή των μαύρων μυρμηγκιών, ήταν η πιο όμορφη και πιο εύκολη θεά από όλες).
Το μυρμήγκι πειρατής λοιπόν, μη αφήνοντας δευτερόλεπτο να πάει χαμένο απάντησε:
Μεθιρέλα;;;; Είσαι εσύ:::
Από την άλλη μεριά όμως επικρατούσε σιωπή.. Ένας συρτός ήχος, σαν το πόδι ενός αργόσχολου που το σέρνει πάνω σε χυμένη μουστάρδα…
Το μυρμήγκι πειρατής άρχισε να ιδρώνει. Ξαφνικά ένιωσε τα παπούτσια του να τον στενεύουν…ακόμα και το Μεθιρελικό τρίγωνο που από μωρό μυρμήγκι είχε στον λαιμό του, του φαινόταν τώρα βαρύ…
Μεθιρέλα;;;;;;;
Ο κόσμος άρχισε να περιστρέφεται γύρω του και η ανάσα του κοβόταν.
Η αγαπημένη του Μεθιρέλα δεν ήταν καλά και σίγουρα δεν έκανε λάθος…
Το χειρότερο από όλα ήταν αυτό το αίσθημα ρίγης που διαπερνούσε όλο του το κορμί.
Άρχισε να τινάζεται πάνω κάτω και να χτυπιέται σαν χταπόδι σε βράχια που καίνε , τα μάτια του έβγαζαν σπίθες και είχαν βγει τόσο έξω που νόμιζες ότι σε λίγο θα πετάξει, ο ήλιος του έκαιγε το κορμί, μια λίμνη σχηματίστηκε γύρω του από τον ιδρώτα και άρχισε να σκίζει τα ρούχα του…..όταν ΞΑΦΝΙΚΑ
το μυρμήγκι πειρατής σηκώθηκε ψύχραιμο από το έδαφος και αφού τίναξε από πάνω του τις τελευταίες σταγόνες του ιδρώτα του, γύρισε από την άλλη και συνεχίζοντας την πορεία του ψιθύρισε…
…………καταραμένη αράχνη
